Displaying items by tag: δραση για μια αλλη πολη

..

..

..

 Η σταδιακή ασφυξία που κάποιοι προξενούν σε ένα πεύκο, στην οδό Γράμμου στα Βριλήσσια, αναδεικνύεται σε δημοσίευμα της δημοτικής παράταξης "Δράση για μια άλλη Πόλη" των Βριλησσίων 

Το δημοσίευμα:

Οδός Γράμμου, τμήμα ήπιας κυκλοφορίας. Ένα πεύκο τσιμεντώνεται. Αυθαίρετα, για άγνωστο λόγο.

Ο ήδη περιορισμένος χωμάτινος χώρος του, εξαφανίζεται. Να μην «αναπνέει».

Ασέβεια προς τη φύση. Ασέβεια προς τον δημόσιο χώρο.

Ποιος αποφασίζει τέτοιου είδους παρεμβάσεις σε κοινόχρηστο χώρο χωρίς να δίνει λογαριασμό;

Η γειτονιά δεν γνωρίζει; Κανείς δεν είδε, δεν άκουσε;

Και ο Δήμος; Οι Τεχνικές Υπηρεσίες του; Θα αφήσουν μια αυθαιρεσία να εμπεδώνεται σε κοινή θέα;

Εντάξει, είναι κι αυτό ασήμαντο...

         Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022 στις 8.16' μ.μ. στο Β' Γυμνάσιο Βριλησσίων 

         Στο ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, (όπως και άλλα χρόνια *), το Cine – Δράση αφιερώνει την τελευταία του καλοκαιρινή προβολή στην εκπαιδευτική κοινότητα της πόλης μας. (Από την επόμενη Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου το Cine Δράση επιστρέφει στο ΤΥΠΕΤ).

        Με αφορμή την προβολή δύο ταινιών μικρού μήκους, την «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου και την «Διαγωγή Μηδέν» του Ζαν Βιγκό, θα γίνει συζήτηση για τα σχολεία των Βριλησσίων - αλλά και το σχολείο των ονείρων μας - με τους:

- Μαρία Φουσέκα διευθύντρια Β’ Γυμνασίου

- Γιάννη Κοσμόπουλο διευθυντή 4ου Δημοτικού Σχολείου

- Ντίνα Λέρτα διευθύντρια 4ου Νηπιαγωγείου

      Τη συζήτηση συντονίζει ο Θανάσης Σπηλιώτης, καθηγητής μαθηματικών στο Β’ Γυμνάσιο Βριλησσίων. Θα παρευρίσκεται η Σοφία Χαντζάρα, αντιδήμαρχος παιδείας και δια βίου μάθησης του Δήμου Βριλησσίων.

       Το Cine – Δράση διοργανώνει αυτή τη συζήτηση αφενός επιδιώκοντας να αποκτηθεί μια καλύτερη εικόνα της κατάστασης των σχολείων της πόλης μας, αφετέρου, για να διαπιστώσουμε αν και πώς η τέχνη του κινηματογράφου θα μπορούσε να βοηθήσει στην καλύτερη διασύνδεση σχολείου – κοινωνίας και στην αντιμετώπιση θεμάτων όπως η σχολική παρενόχληση, ο ρατσισμός απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό, η ευαισθητοποίηση των μαθητών σε ζητήματα οικολογίας κλπ.. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να οργανωθούν από κοινού εκδηλώσεις που θα περιλαμβάνουν προβολές και συζητήσεις για τα παραπάνω θέματα ή η Κινηματογραφική Λέσχη να βοηθήσει μαθητές, που πιθανόν θα ενδιαφέρονταν, να σκηνοθετήσουν ταινίες για τα προβλήματα τους, πρακτική που ακολουθείται σε πολλά σχολεία της χώρας μας.

       Οι ταινίες:

Προσευχή Ελλάδα, Μυθοπλασία, 2014. Διάρκεια: 20’.

Σκηνοθεσία, Σενάριο, Σκηνογραφία: Θανάσης Νεοφώτιστος. Σενάριο: Γρηγόρης Σκαράκης, Κατερίνα Πιπεριά. Πρωταγωνιστούν: Χρήστος Καραβέβας, Στέλιος Καραμπίνας.

      Δύο μαθητές Γυμνασίου. Αναζητώντας την ταυτότητά τους, μέσα από τη βία, ο ένας θα παίξει με τα όρια του άλλου. Στο Γυμνάσιο του Δημήτρη, ο Βασίλης με την παρέα του, μια ομάδα νταήδων, προκαλούν τρόμο στα πιο αδύναμα παιδιά. Όταν ο Δημήτρης μαθαίνει ότι πρέπει να πει την προσευχή, ο Βασίλης καταλαμβάνει όλη του τη σκέψη. Τι θα γίνει όμως όταν θα φτάσει η μέρα να σταθεί μπροστά στο σχολείο και κυρίως μπροστά σε αυτόν; O Θανάσης Νεοφώτιστος συνδυάζει ρεαλισμό και όνειρο για να μιλήσει για περίπλοκα συναισθήματα και καταστάσεις της εφηβικής ηλικίας, αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Η «Προσευχή» είναι μία ταινία που κολλάει στο μυαλό με το έξυπνο τέλος της και μας κάνει να τη σκεφτόμαστε ώρες μετά.

      Ο Θανάσης Νεοφώτιστος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε αρχικά Αρχιτεκτονική και συνέχισε με σπουδές Σκηνοθεσίας. Πρώτη ταινία του είναι η σπουδαστική «Ο Ήλιος κι ο Βοριάς (2013). «Η Προσευχή» αποτέλεσε την πτυχιακή του εργασία και απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο στο Φεστιβάλ Δράμας (2014). Στη συνέχεια γύρισε τις ταινίες «Patision Avenue» (2018) και «AirHostess-737» (2022).

Διαγωγή μηδέν Γαλλία, 1933, 47’. Σκηνοθεσία - Σενάριο: Jean Vigo.

      Δύο μαθητές, επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές στο οικοτροφείο αρρένων που είναι εσώκλειστοι, οργανώνουν με κάποιους συμμαθητές τους ανταρσία ενάντια στην καταπίεση και τον αυταρχισμό του καθολικού σχολείου τους. Πέρα από την αντικληρική και αντιαυταρχική διάθεση της ταινίας, ο ποιητικός ρεαλισμός του Ζαν Βιγκό έγκειται στο ρευστό και δυναμικό μοντάζ, ενώ κορυφώνεται στη μαγική σκηνή του μαξιλαροπόλεμου στον κοιτώνα, το τελευταίο βράδυ πριν την εξέγερση. Η ταινία περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους σκηνοθέτες της γαλλικής Nouvelle Vague και του βρετανικού Free Cinema, όπως «Τα 400 Χτυπήματα» (1959) του Φρανσουά Τρυφώ, το «If...» (1968) του Λίντσεϊ Άντερσον και άλλες. Στη Γαλλία ήταν απαγορευμένη μέχρι το 1945.

      O Ζαν Βιγκό (1905-1934) θεωρείται ένας από τους πλέον σημαντικούς Γάλλους σκηνοθέτες της δεκαετίας του 1930 και συνέβαλε στην εδραίωση του κινήματος του ποιητικού ρεαλισμού. Γιος ενός δολοφονημένου αναρχικού δημοσιογράφου (με το ψευδώνυμο Μιγκέλ Αλμερέιδα), πέρασε την εφηβεία του σε οικοτροφεία. Σε ηλικία 19 ετών ξεκίνησε σπουδές στο Παρίσι όπου και αρρώστησε από φυματίωση. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο στη Νίκαια και την Κυανή Ακτή, όπου συνεργάστηκε με τον Μπόρις Κάουφμαν, αδελφό του Σοβιετικού σκηνοθέτη Ντζίγκα Βερτόφ. Πέθανε σε ηλικία μόλις 29 ετών από φυματίωση. Πρόλαβε να γυρίσει τέσσερις ταινίες, των οποίων η επίδραση στον μεταγενέστερο κινηματογράφο είναι αξιοσημείωτη.

         Πέμπτη 4 Αυγούστου, στις 9:00' μ.μ., στο Β΄ Γυμνάσιο Βριλησσίων

       To «Πέντε Εύκολα Κομμάτια» είναι μια από τις καλύτερες αμερικανικές ταινίες, ένα αριστούργημα σπαρακτικής έντασης. Το φιλμ καθιέρωσε τον σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφο Bob Rafelson ( Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές) ως μια από τις ηγετικές μορφές του Αμερικανικού Νέου Κύματος, έβγαλε τον Jack Nicholson από την ανωνυμία και τον μετέτρεψε σε θρύλο. Αφορά βασανισμένο και ανασφαλή έναν άνδρα, εγκλωβισμένο ανάμεσα σε επαγγέλματα, πρόσωπα, φιλοδοξίες, κοινωνικές τάξεις. Έναν ιδιόρρυθμο χαρακτήρα συναισθηματικά ανώριμο που χτίζει ζωές και δραπετεύει από αυτές, καθώς σε καμία δεν αισθάνεται άνετα και κάποιες συνέπειες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν. Μπορεί να διευκολύνει να παίξει στο πιάνο τα πέντε δυσκολότερα κομμάτια που γράφτηκαν γι' αυτό το όργανο, αλλά αδυνατεί να βρει τρόπους επικοινωνίας, ακόμα και για τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα καθώς αρνείται κάθε δέσμευση, ένταξη σε φόρμες, αποδεκτές συμπεριφορές και συμβιβασμούς.

       Αμερική δεκαετία του '70.Στο φόντο του πολέμου του Βιετνάμ, των ναρκωτικών, της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της διαρκώς αυξανόμενης επιθυμίας κυρίως των νέων ανθρώπων για ελευθερία και αυτοδιάθεση, ο πιανίστας κλασικής μουσικής Robert (Μπόμπι) Eroica Dupea, (το μεσαίο όνομα του προέρχεται από την 3η «Ηρωική» Συμφωνία του Μπετόβεν), που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια αστική οικογένεια με μουσική παράδοση και μουσική παιδεία, έχει εγκαταλείψει την οικογένεια του και τη μουσική. Ζει και εργάζεται σε μια εξέδρα πετρελαίου στη Νότια Καλιφόρνια. Περνά τον ελεύθερο χρόνο του σαν αληθινός προλετάριος με περιορισμένες δυνατότητες και περιορισμένα όνειρα. Κατοικεί σε μοτέλ δίπλα σε αυτοκινητόδρομους, παίζει μπόουλινγκ και συζεί με τη Ραγιέτ, μια όμορφη, αλλά ακαλλιέργητη σερβιτόρα την οποία απατά σε κάθε ευκαιρία. Τίποτα δεν προδίδει ότι προέρχεται από έναν άλλο κόσμο, εκτός ίσως από το γεγονός ότι στη διάρκεια ενός μποτιλιαρίσματος πηδά σε ένα φορτηγό και παίζει στο πιάνο που βρίσκεται στην καρότσα του ένα κομμάτι του Σοπέν. Όταν μαθαίνει από τον φίλο του Έλτον ότι η Ραγιέτ είναι έγκυος, ο φόβος τον παραλύει. Οι ευθύνες που δημιουργεί η νέα κατάσταση, οι πιέσεις του Έλτον «να παντρευτεί και να νοικοκυρευτεί» τον φέρνουν σε απόγνωση. Και απομακρύνεται εγκαταλείποντας και την κοπέλα και τη ζωή του ως προλετάριος.

      Από την, επίσης πιανίστρια, αδελφή του μαθαίνει για τη σοβαρή ασθένεια του πατέρα τους, μιας μουσικής ιδιοφυίας και ξεκινά το ταξίδι επιστροφής στο πατρικό του. Στο αρχοντικό της οικογένειας θα συναντήσει το βιολιστή αδελφό του και τη μνηστή του, Κάθριν. Η έλξη που νοιώθει για αυτήν είναι αμοιβαία, αλλά δεν είναι αρκετή για να του χαρίσει την γαλήνη. Αντίθετα όσα συμβαίνουν στο πατρικό σπίτι, οι άκαρπες προσπάθειες να επικοινωνήσει με τον πατέρα του, ο οποίος ποτέ δεν πίστεψε στις μουσικές του ικανότητες, η εκλεπτυσμένη ειρωνεία με την οποία τον αντιμετωπίζει ο αδελφός του, η άνευ όρων αγάπη της αδελφής του και οι πιέσεις της να τα βρει με τον εαυτό του και τον πατέρα τους, η εξουθενωτική γοητεία που ασκεί επάνω του η Κάθριν, η ξαφνική και αταίριαστη εμφάνιση της Ραγιέτ τον αποσταθεροποιούν. Άνθρωπος που ποτέ και πουθενά δεν νοιώθει άνετα με τους άλλους, αισθάνεται ότι απογοήτευσε και πάλι τους γύρω του και για μια ακόμα φορά θα δραπετεύσει από αυτήν όπως και από όλες του τις ζωές, ακολουθώντας μια διαδρομή που μπορεί να μην βγάζει πουθενά, απλά σε αυτή τη δεδομένη στιγμή τον απομακρύνει από τις δύσκολες καταστάσεις.

       Στο «Five Easy Pieces» ο Bob Rafelson δημιουργεί ιδιαίτερους, πολύπλοκους χαρακτήρες, κινητοποιώντας το ενδιαφέρον του θεατή για αυτούς και τις δραστηριότητες τους. Χαρακτήρες που μένουν στη μνήμη μας, γιατί είναι τόσο ολοκληρωτικά ίδιοι, κολλημένοι, άποροι, γενναίοι στη μοναξιά τους. Ο Jack Nicholson υποδύεται τον Μπόμπι με την ίδια θαυματουργή αυθαιρεσία που ενσάρκωσε τον «Easy Rider» κάνοντας τον Robert Eroica Dupea έναν από τους πιο αξέχαστους χαρακτήρες αμερικανικών ταινιών. Δεν είναι όμως ο Nicholson η μόνη ανακάλυψη της ταινίας. Στους δεύτερους ρόλους οι Karen Black, Lois Smith, Susan Anspach είναι άψογοι αν και χωρίς μεγάλη πείρα στον κινηματογράφο. Η φωτογραφία είναι του Ούγγρου Laszlo Kovacs που είχε φωτογραφίσει επίσης το «Easy Rider» και στην πορεία εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους οπερατέρ. Το μεγαλύτερο όμως προτέρημα του φιλμ είναι το σενάριο των Rafelson και Carole Eastman, που σε αντίθεση με τα ως τότε καθιερωμένα ενδιαφερόταν λιγότερο για την πλοκή και περισσότερο για τους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές τους, επέτρεπε παρακάμψεις και παρεκβάσεις και κυρίως αδιαφορώντας για τον χρυσό κανόνα του happy end εξασφάλισε ένα τέλος που κανείς δεν μπορούσε να προεξοφλήσει.

       Το «Πέντε Εύκολα Κομμάτια» ήταν υποψήφιο για τέσσερα Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Α' Ανδρικού και Β' Γυναικείου Ρόλου), αλλά διακρίθηκε μόνο στα βραβεία των Ενώσεων Κριτικών, ενώ η Karen Black κέρδισε Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της στο ρόλο της Ραγιέτ.

       ΗΠΑ, Δραματική, 1970. Διάρκεια: 98’. Σκηνοθεσία: Bob Rafelson. Σενάριο: Carole Eastman, Bob Rafelson. Πρωταγωνιστούν: Jack Nikolson, Karen Black, Lois Smith, Susan Anspach.

Εδώ το trailer της ταινίας.

      Οι καλοκαιρινές προβολές του Σινε-Δράση γίνονται κάθε Πέμπτη, από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο, στις 9:00 το βράδυ στο 2ο Γυμνάσιο Βριλησσίων (Ταϋγέτου και Ξάνθης). Την Πέμπτη 11 και 18 Αυγούστου δεν θα πραγματοποιηθούν προβολές. Ο μαγικός κόσμος του κινηματογράφου επανέρχεται στην οθόνη του 2ου Γυμνασίου την Πέμπτη 25 Αυγούστου.

     Καλές Διακοπές!

     Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine – Δράση