Displaying items by tag: υπουργειο εξωτερικων

        Από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, η ελληνική κυβέρνηση αγνοεί μεγαλοπρεπώς τις αληθινές ανάγκες της πληττόμενης ομογένειας, έχει αφήσει στα χέρια των νεοναζί τη μοίρα της πλειονότητας, παρουσιάζει κάποιους ολίγους (και κάποτε νεοναζί) ως εκπροσώπους του εκεί ελληνισμού και ψεύδεται για να χτίσει ένα φιλο-ουκρανικό αφήγημα που καταρρέει στο φύσημα του πρώτου αέρα αλήθειας.

     Την Κυριακή που μας πέρασε, σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ, η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ έφερε στο φως τα εγκλήματα που διέπραξαν οι νεοναζί Αζόφ εις βάρος της ελληνικής ομογένειας στο χωριό Σαρτανά. Οι καταγγελίες είναι ανατριχιαστικές. Η κα Ναταλία Παπακίτσα, πρόεδρος του Συλλόγου Σαρτανά – ‘Ελληνες της Αζοφικής, διηγείται την προσωπική της εμπειρία για τις τριαντατρείς (33) ημέρες που πέρασαν 38 ομογενείς, βυθισμένοι στον «απόλυτο, απελπισμένο φόβο»  σε ένα «σκοτεινό υπόγειο χωρίς νερό, χωρίς οξυγόνο, χωρίς φως» και  «με τους καπνούς να καίνε τα σωθικά» τους και προσθέτει πως «τη δεινή αυτή λαίλαπα» την έζησαν «και χιλιάδες άλλοι Έλληνες ομογενείς και κάτοικοι της Μαριούπολης». 

        Ήταν όμηροι των Αζόφ. «Σταν περίβολο του συγκροτήματος των πολυκατοικιών τα τάγματα τού Αζόφ είχαν τοποθετήσει πυροβόλα, τέσσερα τον αριθμό. Από την προηγούμενη μέρα είχα δει άνδρες και γυναίκες χωρίς διακριτικά, που φορούσαν μαύρα ρούχα ‒πιθανόν όχι Ουκρανοί, δεν ξέρω, Άγγλοι, Πολωνοί, … με σχέδια στα χέρια, συμβούλευαν το τάγμα του Αζόφ, που να βάλουν τα πυροβόλα. …  Όταν βγαίναμε γρήγορα έξω για την σωματική μας ανάγκη ή να πάρουμε λίγο χιόνι στο τσίγκινο τενεκεδάκι μας για να το βράσουμε ή για να πιούμε νερό, αυτοί μας επιτηρούσαν, δεν μας άφηναν να απομακρυνθούμε, μας απειλούσαν και μας έστελναν πίσω στα υπόγεια … Μας χρησιμοποίησαν σαν ομήρους, μας εκβίασαν. Ενώ εμείς πεινούσαμε, αυτοί έσπαγαν τις πόρτες στα πάνω διαμερίσματα και τα λεηλατούσαν από τρόφιμα μέχρι ρουχισμό ‒ό,τι πολύτιμο υπήρχε στα διαμερίσματά μας‒, κάνανε πλιάτσικο, το λεηλατούσαν… Επειδή εμείς μιλούσαμε τη ρωσική γλώσσα και αυτοί ήταν από τη Δ. Ουκρανία, από τις περιοχές των Καρπαθίων, μας κλωτσούσαν, μας έβριζαν χυδαία (εμάς τα γυναικόπαιδα) και μας έλεγαν “εσείς δεν είσαστε δικοί μας, δεν μιλάτε τη γλώσσα μας”. Σε άλλες περιπτώσεις είδα να αιχμαλωτίζουν Έλληνες και άλλους άνδρες από τη Μαριούπολη και να τους εξαναγκάζουν να πολεμήσουν».

       Το «Μεσολόγγι» που είχε το θράσος να αναφέρει στις ΗΠΑ ο Έλληνας πρωθυπουργός, το έζησαν με τον τρόπο τους οι ομογενείς. Είναι συγκλονιστικές οι λεπτομέρειες της εξόδου αυτών των ανθρώπων από τη φυλακή τους, με χίλιους κινδύνους, μυστικά. Οι ίδιοι λένε πως βρέθηκαν «στη μέση ενός πολέμου μεταξύ των Ρώσων και του Τάγματος Αζόφ». Όχι των Ρώσων και των Ουκρανών – κι η διαφορά είναι σημαντική. Κι ο λόγος που μίλησε – στη μόνη εφημερίδα που θέλησε να τη φιλοξενήσει άραγε; – είναι γιατί: «Θέλουμε να μάθει ο κόσμος την αλήθεια», λέει με νόημα η κ. Παπακίτσα, μιλώντας για τον ρόλο του τάγματος του Αζόφ, τις συμφωνίες πού δεν ετηρήθησαν ποτέ, το περίφημο κομβόι της Μαριούπολης, που τελικά δεν είχε χώρο για όλους, και το μέλλον της πολύπαθης πόλεως, με το άλλοτε τόσο ζωντανό ελληνικό στοιχείο».

        Το δημοσίευμα, παρά την επωνυμία των καταγγελιών, και τη γενναιότητα των καταγγελόντων, δεν έτυχε του ενδιαφέροντος του υπουργείου Εξωτερικών. Επικοινωνήσαμε με τον διευθυντή της εφημερίδας, που μας επιβεβαίωσε την άκρα του τάφου σιωπή από το πιο άφωνο υπουργείο της κυβέρνησης. Η ίδια σιωπή που συνόδευσε και τις καταγγελίες από πλευράς υπουργείου Αμύνης της Ρωσίας, για «γενοκτονία» των ελλήνων ομογενών εν εξελίξει. 

        Η καταγγελία περιέχεται στην ανακοίνωση της 27ης Μαΐου του Ενιαίου Αρχηγείου Συντονισμού Ανθρωπιστικής Αντίδρασης της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Έγραφε σαφώς πως «Μαχητές της ριζοσπαστικής εθνικιστικής οργάνωσης του Δεξιού Τομέα στην περιοχή Velikonoselkovskyi της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ καλούν ανοιχτά για γενοκτονία κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού και της ελληνικής διασποράς. Υπό το πρόσχημα της πίστης στη Ρωσία, άμαχοι κακοποιούνται σωματικά, χρήματα, τιμαλφή και προσωπικά οχήματα κατασχέθηκαν φαινομενικά για τις ανάγκες της εδαφικής άμυνας, και τα έσοδα από την πώληση αυτών των περιουσιών ιδιοποιούνται από τους διοικητές των μονάδων… Τέτοιες ενέργειες από Ουκρανούς νεοναζί είναι τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του ίδιου του πληθυσμού τους και εγκλήματα πολέμου χωρίς παραγραφή, και οι αξιωματούχοι του καθεστώτος του Κιέβου και οι άμεσοι δράστες είναι εγκληματίες πολέμου και τρομοκράτες». Εναντίον του ίδιου τους του πληθυσμού, γιατί ο λόγος γίνεται για ουκρανούς πολίτες, όπως η κα Παπακίτσα, αφού το Ρωσικό Υπουργείο Άμυνας, όταν μιλά για το Ντονέτσκ, εννοεί την περιφέρεια, και με τα ουκρανικά εδάφη, δηλαδή τα συνταγματικά σύνορα της  αυτοανακηρυχθείσας Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ. Για τους κακοπροαίρετους ας πούμε εδώ πως, το ρωσικό υπουργείο δεν είχε κανένα προφανή άλλο λόγο να αναφερθεί στους ομογενείς μας πλην μιας καταγραφής της κατάστασης, ούτε βεβαίως περίμενε να αλλάξει η στάση της Ελλάδας από αυτό. 

         Ακόμη και αν όμως υπήρχε δόλος, δεν είναι βεβαίως, η μόνη αντίστοιχη καταγγελία. Ποιος δεν θυμάται τον ομογενή (δείτε το βίντεο ΕΔΩ) που μίλησε για τον τρόμο που ζούσαν οι Έλληνες της Μαριούπολης ζωντανά στο δελτίο του Σκάι, για να εισπράξει την αδιαφορία των παρουσιαστών; Ή τις αντιδράσεις που προκάλεσε η παρουσία του νεοναζί, διώκτη των Ελλήνων ομογενών, «Μιχαήλ», στο ελληνικό κοινοβούλιο; Του «Μιχαήλ» που ο ουκρανός πρέσβυς μας ενημέρωσε ότι «έπεσε μαχόμενος», χωρίς να μας ενημερώσει όμως και για το επίθετό του, την ηλικία του και το χωριό της καταγωγής του, ώστε οποιαδήποτε είδηση – και βολική ή άβολη ελληνικότητα – να διασταυρώνεται. 

         Και, βεβαίως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η δήλωση της κας Παπακίτσα – που δεν αναλύεται περισσότερο, δυστυχώς, στο άρθρο – για «το περίφημο κομβόι της Μαριούπολης, που τελικά δεν είχε χώρο για όλους» – ένα ακόμη πλήγμα για το υπουργείο Εξωτερικών που σιωπά, βεβαίως βεβαίως. Και ας γνωρίζει από χρόνια τι διώξεις έχουν υποστεί χιλιάδες έλληνες ομογενείς εκεί, πως πλήρωσαν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας χωρίς ποτέ η Ελλάδα καν να ζητήσει την εξαίρεσή τους, πως στερήθηκαν ελέω ΕΕ την δυνατότητα να έρθουν στην Ελλάδα, και ας έχει ιδίαν εικόνα των εις βάρος του Ελληνισμού εκεί εγκλημάτων. 

         Εν κατακλείδι, από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, η ελληνική κυβέρνηση αγνοεί μεγαλοπρεπώς τις αληθινές ανάγκες της πληττόμενης ομογένειας των δεκάδων χιλιάδων, έχει αφήσει στα χέρια των νεοναζί τη μοίρα της πλειονότητας, παρουσιάζει κάποιους ολίγους (και κάποτε νεοναζί) ως εκπροσώπους του εκεί ελληνισμού, ψεύδεται δηλώνοντας πως δεν διατρέχουν κίνδυνο, για να χτίσει ένα φιλο-ουκρανικό αφήγημα, χρησιμοποιώντας τους ομογενείς, ένα αφήγημα που καταρρέει στο φύσημα του πρώτου αέρα αλήθειας. Ασχέτως των όποιων εγκλημάτων πολέμου της όποιας πλευράς, η προστασία των ομογενών, ρωσόφωνων ή μη, «φιλορώσων» ή μη, όφειλε να είναι προτεραιότητα και σημείο αναφοράς στην πολιτική του ελληνικού κράτους. Αν ήταν κράτος κι όχι προτεκτοράτο.