Displaying items by tag: χουντα

      Από το γραφείο τύπου του Πράσινου Κινήματος εκδόθηκε η παρακάτω ανακοίνωση:

      Στην εκδήλωση μνήμης που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Φιλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών για τη 55η επέτειο του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, στο χώρο του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ, στο Πάρκο Ελευθερίας, έδωσε “το παρών” ο επικεφαλής της Επιτροπής Οργανωτικού του Πράσινου Κινήματος, κ. Άγγελος Νταβίας για να καταθέσει στεφάνι στην προτομή του  αγωνιστή Σπύρου Μουστακλή.

     Πρέπει να αναφέρουμε, ότι το Πράσινο Κίνημα ήταν το μοναδικό εξωκοινοβουλευτικό κόμμα που είχε την τιμή να παρευρίσκεται στην εκδήλωση μνήμης και τιμής στα θύματα της χούντας.
Αμέσως μετά την κατάθεση του στεφάνου, ο κ. Νταβίας δήλωσε: “Με πραγματικά ρίγη συγκίνησης στάθηκα σήμερα απέναντι στην προτομή του Σπύρου Μουστακλή στον αύλειο χώρο των κολαστηρίων του ΕΑΤ ΕΣΑ, για να καταθέσω – εκπροσωπώντας τους Συμπροέδρους του Πράσινου Κινήματος Κώστα Καλογράνη και Ρία Ακρίβου και την ΚΕ μας - το στεφάνι του μοναδικού  εξωκοινοβουλευτικού κόμματος που είχε την τιμή να παρευρίσκεται επίσημα στην εκδήλωση μνήμης και απόδοσης φόρου τιμής στα εκατοντάδες θύματα της χουντικής βαρβαρότητας την μαύρη εφταετία 1967 – 1974.

     Ήταν σαν σήμερα, πριν 55 χρόνια που η χούντα των συνταγματαρχών αποφάσισε ότι “η Ελλάς εβρίσκετο ένα βήμα προ του γκρεμού” και αποφάσισε να την οδηγήσει να κάνει το βήμα μπροστά καταλύοντας το Σύνταγμα και τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, διαλύοντας το κοινοβούλιο.

     Εκατοντάδες αγωνιστές της δημοκρατίας ένιωσαν στο κορμί τους και την ψυχή τους τι σημαίνει ΦΑΣΙΣΜΟΣ.
Εκδιώχθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν φρικτά, πέθαναν γιατί δεν λύγισαν στον ολοκληρωτισμό και τους εκβιασμούς του.

     Μπροστά σε αυτούς είχαμε το ιστορικό προνόμιο σήμερα να υποκλιθούμε ταπεινά  και να τους υποσχεθούμε ότι οι θυσίες τους δεν θα ξεχαστούν από την ελληνική ιστορία, η Ελλάδα θα είναι πάντα η κοιτίδα της Δημοκρατίας για την οποία θυσιάστηκαν, οι Έλληνες θα κλείνουμε πάντα τα αφτιά στις σειρήνες του Φασισμού γιατί έχουμε τέτοια παραδείγματα.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ.
ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΔΩ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΚΑΚΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ.” 

       Η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση με αφορμή την επέτειο του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967:

1. Συμπληρώνονται 55 χρόνια από την επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, με το οποίο επιβλήθηκε η επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία στη χώρα μας, προκειμένου να αποτραπούν οι προγραμματισμένες εκλογές του Μαϊου, των οποίων το προβλεπόμενο αποτέλεσμα δεν ήταν αρεστό στην τότε ιθύνουσα τάξη και στον αμερικανικό παράγοντα.

2. Η στρατιωτική δικτατορία, αφού πρώτα κατάργησε τις πολιτικές ελευθερίες, επιχείρησε να διαιωνίσει τη νομή της εξουσίας με ελεγχόμενες πολιτικές διαδικασίες και «Σύνταγμα» που άφηνε εκτεταμένες εξουσίες στο στρατό και στον επί οκταετία επιβαλλόμενο ως «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» επικεφαλής των πραξικοπηματιών Γεώργιο Παπαδόπουλο.

3. Αφορμή για την επιβολή της δικτατορίας της λεγόμενης και «μικρής χούντας των συνταγματαρχών», η οποία ομολογημένα, εάν θυμηθούμε και τη συγγνώμη του προέδρου Κλίντον, πραγματοποιήθηκε με δάκτυλο από την τότε «ηγέτιδα του ελεύθερου κόσμου» (CIA) δεν ήταν άλλη από την υποτιθέμενη συγκρότηση ένοπλης οργάνωσης αξιωματικών προσκείμενων στην Ένωση Κέντρου -και μάλιστα στην αριστερή πτέρυγά της- ονόματι ΑΣΠΙΔΑ, με σκοπό τη διοργάνωση πραξικοπήματος. Ιστορικοί της εποχής θεωρούν ότι υπήρξε σε εμβρυώδη μορφή και είχε ως μόνο σκοπό την εναντίωση στον Ιερό Δεσμό Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ), από όπου προέρχονταν και οι χουντικοί συνταγματάρχες. Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε καταγγείλει αυτήν την παραμυθολογία ως κάτι που «μόνον ηλίθιοι είναι δυνατόν να πιστεύουν», εφόσον δεν ανευρέθηκε ούτε ένα όπλο όχι απλώς στους κεντρώους αλλά και στους ανθρώπους του ΚΚΕ.

4. Η δικτατορία επιβλήθηκε επίσης και εντός της Εκκλησίας. Με αισχίστου ηθικής μεθοδεύσεις, θρησκευτικές αδελφότητες, από τον χώρο τον οποίων προερχόταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α’ που εγκατέστησε η δικτατορία, με μέσο τον αναγκαστικό νόμο 214/7-12-1967, που προέβλεπε την αποπομπή των εκλεγμένων Ιεραρχών χωρίς συγκεκριμένα αδικήματα αλλά μόνο με την απώλεια της «έξωθεν καλής μαρτυρίας», σε συνδυασμό με την υποκατάσταση της Ιεραρχίας από αντικανονική ολιγομελή «αριστίνδην σύνοδο», επιχείρησαν ακόμα και με συκοφαντίες έντιμων ανθρώπων, την πλήρη κατάληψη και άλωση της διοίκησης της Εκκλησίας. Και με την ανατροπή του καθεστώτος αυτού, που ήδη είχε κριθεί μη σύννομο από το Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά τη 2η περίοδο της δικτατορίας το Νοέμβριο του 1973, η αντίθετη θεολογική τάση που εκφραζόταν από τον «Υπουργό Παιδείας» καθηγητή θεολογίας Παναγιώτη Χρήστου, θέσπισε ως «αντίδοτο» την απομάκρυνση Ιεραρχών χωρίς δίκη και απολογία.

5. Οι επεμβάσεις του εμφανιζόμενου ως «ελληνοχριστιανικού» τυραννικού δικτατορικού καθεστώτος στα εσωτερικά της Εκκλησίας, είναι οι πλέον αυθαίρετες και τυραννικές, που προκάλεσαν μεγάλη κρίση  μεγάλη άφησαν πληγές δεκαετιών στην Εκκλησία.

6. Με την επιβολή της δικτατορίας, η Χριστιανική Δημοκρατία που προετοιμαζόταν για δυναμική παρουσία στις εκλογές του 1967 σε πολλές εκλογικές περιφέρειες, τέθηκε εκτός νόμου, όπως και η δραστηριότητα όλων των πολιτικών κομμάτων.

7. Το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας, εξαρχής τάχθηκε κατά του δικτατορικού καθεστώτος με κάθε τρόπο, με πρωτεργάτη τον αείμνηστο ιδρυτή και Πρόεδρό του Νίκο Ψαρουδάκη και την ενεργή σύμπραξη των οργανωμένων μελών και φίλων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

8. Η Χριστιανική Δημοκρατία από την ίδρυσή της, είχε απορρίψει κάθε μορφή τυραννίας ως ασυμβίβαστη με τη χριστιανική διδασκαλία. Με αυτή την ακλόνητη πεποίθηση, καταδίκασε εξαρχής τη δικτατορία και αγωνίστηκε για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και τη χωρίς όρους απομάκρυνση των δικτατόρων από την εξουσία.

9. Αντίθετα, είτε για ιδιοτελείς σκοπούς, είτε παρασυρόμενο από την «χριστιανική» ρητορεία του δικτατορικού καθεστώτος, το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών της Εκκλησίας, της συστημικής θεολογίας και του λεγόμενου «χριστιανικού κόσμου», στήριξε ή ανέχθηκε το καθεστώς. Παρά τις ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος και ο μακαριστός π. Γεώργιος Πυρουνάκης και άλλοι, που μαζί με τον Νίκο Ψαρουδάκη και τους τους τότε αγωνιστές της Χ.Δ., «έσωσαν την τιμή» του χριστιανικού κόσμου, η σύμπλευση των προβεβλημένων εκπροσώπων του από όλες τις θεολογικές τάσεις με το δικτατορικό καθεστώς, οδήγησε στην πλήρη απαξίωση των Χριστιανών ως συλλήβδην «φασιστών» και στην αποξένωση πολλών ανθρώπων από την Εκκλησία και την πίστη στα χρόνια μετά τη δικτατορία. Ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός, χαρακτηριστικά, το 1976 είχε γράψει, με αναφορά και στη Δικτατορία, τα ακόλουθα: «Οι άνθρωποι όμως δεν μας εγκαταλείπουν κατά κανόνα διότι η λατρεία μας δεν ευρίσκει απήχηση στην καρδιά τους, αλλά διότι παύσαμε να είμαστε Εκκλησία στρατευμένη και αγωνιζόμενη στο πλευρό του Λαού και καταντήσαμε τάξη υπαλληλική ενός εγκόσμιου καθιδρύματος, η οποία συμμαχεί με τους εκμεταλλευτές του».

10. Η δικτατορία, από την αρχή έπαιξε το παιχνίδι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και , ιδίως στο Κυπριακό, υπονομεύοντας από την αρχή, συνέχεια, επίμονα και με κάθε τρόπο τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον οποίο και οι όμοιοί τους αποκαλούσαν πολύ χαρακτηριστικά «Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου», με τη βοήθεια και των συνεργατών της του «εκκλησιαστικού» χώρου. Ξεκίνησε το 1967 αποσύροντας τη μεραρχία που είχε αποστείλει για την άμυνα της μεγαλονήσου η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και ολοκλήρωσε το καταστρεπτικό έργο της με το προδοτικό πραξικόπημα του Ιουλίου 1974, που έδωσε την αφορμή για την τουρκική εισβολή και κατοχή.

11. Πριν η δικτατορία ανατραπεί, είχε επιχειρήσει να νομιμοποιηθεί πολιτικά και να διαιωνίσει τον έλεγχο της εξουσίας με επιφανειακή «φιλελευθεροποίηση», όπου τυπικά θα κυβερνούσε πολιτική κυβέρνηση ύστερα από ελεγχόμενες εκλογές, ενώ οι δικτάτορες θα διατηρούσαν τον έλεγχο της εξουσίας. Την προσπάθεια αυτή κατάγγειλε η «Χριστιανική», ιδίως το καλοκαίρι του 1973 έως το Δεκέμβριο, στηρίζοντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ζητώντας την άνευ όρων αποχώρηση των δικτατόρων από την εξουσία και ελεύθερες εκλογές. Η αρθρογραφία αυτή κόστισε στο Νίκο Ψαρουδάκη την εξορία του στη Γυάρο, ενώ η «Χριστιανική» απαγορεύθηκε από το Δεκέμβριο του 1973 μέχρι την πτώση της Χούντας. Η νεολαία της ΧΔ εξέδιδε και το παράνομο αντιδικτατορικό έντυπο "Χαραυγή", ενώ μετά το κλείσιμο της "Χριστιανικής", χριστιανοδημοκράτες του εξωτερικού εξέδιδαν το αντιδικτατορικό έντυπο "Νέοι Ορίζοντες".

12. Η στάση αυτή της Χ.Δ. έχει πλήρως δικαιωθεί και από τις εξελίξεις σε άλλες χώρες του κόσμου, όπως η Χιλή και η Βιρμανία, όπου με διάφορους τρόπους τα δικτατορικά καθεστώτα πέτυχαν να κρατήσουν στον έλεγχό τους θύλακες της εξουσίας. Στην πρώτη χρειάστηκαν σαράντα χρόνια για την κατάργηση του δικτατορικού συντάγματος Πινοσέτ του 1980 και στη δεύτερη, ο στρατός επέβαλε δέκα χρόνια μετά, για 2η φορά στυγνή δικτατορία τον Φεβρουάριο του 2021, επειδή δεν ήταν αρεστά τα εκλογικά αποτελέσματα.

13. Άσχετα με τις όποιες παθογένειες της Μεταπολίτευσης, η αποτυχία της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 να ριζώσει και να νομιμοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο, συνέβαλε αποφασιστικά στην πρόοδο των δημοκρατικών ελευθεριών και του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα. Μια κατάκτηση που πρέπει να περιφρουρηθεί, στο βαθμό που το καπιταλιστικό σύστημα εκτροχιάζεται όλο και πιο πολύ με την αύξηση των ανισοτήτων και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, με αποτέλεσμα να παίρνει όλο και μεγαλύτερο «διαζύγιο» από τη Δημοκρατία και να αυξάνονται ανησυχητικά τα κρούσματα αυταρχισμού.

14. Η πολιτική κληρονομία των αντιδικτατορικών αγωνιστών, επιβάλλει και σήμερα η Χριστιανική Δημοκρατία και η εφημερίδα της "Χριστιανική" να παραμένουν ασυμβίβαστοι υπερασπιστές της Δημοκρατίας και των πολιτικών ελευθεριών του ελληνικού λαού.

       Πλησιάζοντας στην αποφράδα επέτειο του πραξικοπήματος και της επταετούς δικτατορίας στη χώρα μας, σας υπενθυμίζουμε τα σημαντικά ιστορικά στοιχεία και τις μαρτυρίες που περιέχει το βιβλίο «Σπoρ και Κοινωνικές Αντιστάσεις», αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας, που έχει κάνει και συνεχίζει να εμπλουτίζει ο συγγραφέας, δημοσιογράφος Νάσος Μπράτσος)

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το κεφάλαιο για τις παρεμβάσεις της δικτατορίας των συνταγματαρχών 1967-1974 στον αθλητισμό και ειδικά στο ποδόσφαιρο. Αθλητές εκείνης της περιόδου που είχαν αντιστασιακή δράση εξιστορούν τις εμπειρίες τους.

      Παράλληλα βρισκόμαστε στο έτος που συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή και στο βιβλίο θα βρείτε την ιστορία αρκετών προσφυγικών σωματείων που μέσα από τη δράση τους συσπείρωσαν το προσφυγικό στοιχείο και έπαιξαν ρόλο στην κοινωνικοποίησή του στο νέο περιβάλλον που βρέθηκε.

      Έντονη είναι στα περιεχόμενα του βιβλίου και η ανάδειξη της αντιφασιστικής – αντιναζιστικής δράσης στο Μεσοπόλεμο, όταν Χίτλερ και Μουσολίνι, επιχείρησαν να αξιοποιήσουν τα σπορ για να περάσουν τα δηλητηριώδη μηνύματά τους. Ο χώρος των σπορ αποτελούσε και αποτελεί πάντα στόχο για την ακροδεξιά σε όλες της τις εκδοχές και το ζήσαμε και στη χώρα μας με τις προσπάθειες συγκρότησής της μέσα από πυρήνες σκληροπυρηνικών των γηπέδων.

      Τραγική επιβεβαίωση στις μέρες μας οι πληροφορίες για το ρόλο ακραίων στοιχείων στην Ουκρανία, που μέρος αυτών συγκροτήθηκαν την προηγούμενη περίοδο στις κερκίδες των γηπέδων της πολύπαθης χώρας.

      Ένα βιβλίο «εργαλείο» με διαχρονική αξία, από τις εκδόσεις «Νότιος Άνεμος» (ISBN 9789609511704). - κεντρική διάθεση: ΒΙΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

     "Η δημοφιλία των σπορ δεν άφησε ασυγκίνητα τα ανά εποχή σκληρά καθεστώτα που επιχείρησαν μέσω του ελέγχου του αθλητισμού να περάσουν προπαγανδιστικά μηνύματα, να εδραιώσουν την εξουσία τους και να ποδηγετήσουν τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις.

Παράλληλα με την επιχείρηση προπαγάνδας, αναπτύχθηκε εντυπωσιακά και μία «αθλητική βιομηχανία», αφού η εμπορική αξιοποίηση του αθλητισμού και τα κέρδη δεν άφησαν ασυγκίνητους κυβερνώντες αλλά και επιχειρηματίες.

Στον αντίποδα ο αθλητισμός που δίνει χαρά και δεν διχάζει τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα του δέρματος ή της φανέλας, που προωθεί τη συλλογικότητα, τη χαρά την υγεία, τη συνεργασία και όχι το μίσος, μέσα από τις προσπάθειες χιλιάδων ανθρώπων μέσα και έξω από τους αθλητικούς στίβους, πάλεψε σε όλες τις εποχές, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι, τις απόπειρες να γίνει ο αθλητισμός «εργαλείο» στήριξης της ανελευθερίας και οι αθλητές, όπως και οι φίλαθλοι κομπάρσοι σε ένα «στημένο» παιχνίδι". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) .